Ik ben Elke, storyteller in hart en nieren.

Ik vertel al een paar jaar de persoonlijke verhalen van koppels en kinderen. Op de mijlpalen in hun leven. Huwelijken, lentefeesten, groeifeesten en sinds kort ook bij die laatste mijlpaal – het afscheid van het leven.

Naarmate ik meer las en hoorde over de ‘rouw(r)evolutie’ begon het ook bij mij te dagen. Hoe belangrijk een mooi, warm en persoonlijk afscheid is. Hoe wij storytellers ons steentje kunnen en zelfs moeten bijdragen om ook die mijlpaal anders aan te pakken. Want hoe waardevol is het niet om je dierbare een uniek afscheid te kunnen geven dat naadloos aansluit bij hoe hij of zij was. En evenzeer: jezelf en alle andere mensen die hem of haar koesteren in hun hart.

Of je nu gelooft dat de overledene nog ergens toekijkt of niet, afscheid nemen doe je zelf. Het is een belangrijke fase in je rouwproces. Nog eens stilstaan bij dat leven, herinneringen aan de zonnige en regenachtige momenten uit jullie verleden ophalen, denken aan wat die persoon voor jou betekende en waardering uiten voor de onuitwisbare indruk die hij of zij naliet op je eigen leven. Dat helpt om je pad verder te zetten. Bedroefd, maar ook blij omdat hij of zij er was. Dat afscheid krijgt zo een plaats in je leven en de overledene voor altijd een plekje in je hart.

Ik ging niet over één nacht ijs toen ik besliste om afscheidsvieringen te maken en begeleiden. Er rust nog steeds een taboe op de dood. Nochtans hoort hij bij het leven en worden we er allemaal vroeg of laat mee geconfronteerd. Samen voegen we wat schoonheid toe aan de droevige momenten. Verhalen vol herinneringen. Zo raakt niemand vergeten en worden de verhalen van elk leven een beetje oneindig…